Πεζοπορία - Ορειβασία

Τα τελευταία χρόνια, κουρασμένοι απο τον τρόπο ζωής και την καθημερινότητα δεκάδες άνθρωποι άρχισαν να έρχονται πιο κοντά με την φύση ψάχνωντας καινούργιες εικόνες και αναζητώντας μια εναλλακτική μορφή άσκησης πέρα απο τα καθιερωμένα γυμναστήρια ή τις γνωστές μεθόδους γυμναστικής. Ανακάλυψαν λοιπόν την πεζοπορία στο βουνό ή την ορειβασία, που ομώς για να μπορέσει να εισπράξει κάποιος τα μέγιστα σε ωφελιμότητα, θα πρέπει να διαθέτει μια καλή σχετικά φυσική κατάσταση.
Βασικό είναι εάν κάποιος δέν έχει δοκιμάσει τις δυνάμεις του, δέν έχει τρέξει ή δεν έχει ασχοληθεί καθόλου με κάποια αερόβια δραστηριότητα καλό θα είναι να μήν επιλέξει μια πολύωρη ανάβαση γιατί ακόμα και άν υποθέσουμε οτι θα τα βγάλει πέρα, την επόμενη μέρα το μυοσκελετικό του σύστημα θα είναι μάλλον σε άσχημη κατάσταση . Είναι λοιπόν καλύτερα να βάλουμε σε εβδομαδιαίο πρόγραμμα 2-3 φορές μικρές πορείες διάρκειας 1-2 ωρών, και σιγά σιγά όσο συνηθίζουμε να αυξάνουμε την απόσταση. Πάντοτε βέβαια στο τέλος θα κάνουμε διατάσεις και δέν θα ξεχνούμε παράλληλα και την εκγύμναση των κοιλιακών και των ραχιαίων μυών. Θα πρέπει επίσης πρίν απο κάποια ανάβαση να προσέχουμε και την διατροφή μας. Το πρωινό γεύμα λοιπόν πρέπει να είναι πλούσιο σε υδατάνθρακες και ελάχιστο σε λίπη. Επίσης, κατά την διάρκεια της ανάβασης θα πρέπει να έχουμε μαζί μας υποτονικά δυαλίματα και κάθε 20' περίπου να πίνουμε 3-4 γουλιές (γιατί ο ιδρώτας ο οποίος χάνεται περιέχει ηλεκτρολύτες).
Πέρα όμως απο την διατροφή στην ορεινή πεζοπορία, υπάρχουν κάποιες τεχνικές που βοηθούν να φτάσουμε πιό εύκολα και ξεκούραστα στον στόχο μας. Αρχίζουμε λοιπόν την ανάβαση μας αργά κρατώντας ένα σταθερό ρυθμό και χωρίς να λαχανιάζουμε έντονα. Ο ρουχισμός μας θα πρέπει να είναι ελαφρύς, ούτε να ζεσταινόμαστε ούτε και να κρυώνουμε.  Όταν αρχίσουμε να ιδρώνουμε αρκετά θα πρέπει να αφαιρούμε ρουχισμό. Βέβαια υπάρχουν τα τεχνικά t-shirts τα οποία επιτρέπουν την αποβολή του ιδρώτα και κρατούν το σώμα ζεστό ή δροσερό, ανάλογα με την εποχή.
Τα βήματα μας κατά την διάρκεια της ανάβασης αλλά και στην κατάβαση, πρέπει να είναι μικρά και κοφτά και όταν το έδαφος έχει μεγάλη κλίση καλό θα είναι να κάνουμε ζικ-ζακ, για να επιβαρύνουμε όσο το δυνατόν λιγότερο τα γόνατα. Όταν δε οι ανηφορικές κλίσεις είναι αρκετά μεγάλες το πόδι θα πρέπει να πατάει με την μύτη δίνοντας ένα μικρό τίναγμα στην κνήμη προς τα πίσω βοηθώντας έτσι το πόδι να μην πιάνεται. Τελειώνοντας, στην κατάβαση περπατούμε χαλαρά πάντα ελεγχόμενα και χωρίς να τεντώνουμε τα πόδια.
Αυτές βέβαια, είναι κάποιες βασικές αρχές στην ορεινή πεζοπορία, απο κεί και πέρα ο καθένας αποκτώντας την ανάλογη εμπειρία θα προσαρμόσει πάνω στον εαυτό του αυτό που του ταιρίαζει καλύτερα.

Γιάννης Ροδίτης